Η Σύμβαση-πλαίσιο των Ηνωμένων Εθνών για την αλλαγή του κλίματος, αποτελεί το πρώτο διεθνές μέτρο με το οποίο επιδιώχθηκε να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα, υπογράφτηκε το Μάιο του 1992 και άρχισε να ισχύει το Μάρτιο του 1994.
Κάθε σχέδιο για το κλίμα αντικατοπτρίζει τη φιλοδοξία της χώρας για μείωση των εκπομπών, λαμβάνοντας υπόψη τις εσωτερικές συνθήκες και τις δυνατότητές της.
Το 2015 ήταν μια ιστορική χρονιά κατά την οποία 196 Μέρη ενώθηκαν στο πλαίσιο της Συμφωνίας του Παρισιού για να μετατρέψουν τις αναπτυξιακές τους πορείες, έτσι ώστε να θέσουν τον κόσμο σε μια πορεία προς την αειφόρο ανάπτυξη, με στόχο τον περιορισμό της θέρμανσης στους 1,5 έως 2 βαθμούς C πάνω από τα προ-βιομηχανικά επίπεδα.
Η συμφωνία του Παρισιού απαιτεί από κάθε συμβαλλόμενο μέρος να προετοιμάσει, να επικοινωνήσει και να διατηρήσει διαδοχικά εθνικά καθορισμένες συνεισφορές , τις οποίες προτίθεται να επιτύχει. Τα συμβαλλόμενα μέρη εφαρμόζουν εσωτερικά μέτρα μετριασμού, με σκοπό την επίτευξη των στόχων αυτών των συνεισφορών.
Μέσω της συμφωνίας του Παρισιού, τα μέρη συμφώνησαν σε έναν μακροπρόθεσμο στόχο προσαρμογής – να αυξήσουν την ικανότητα προσαρμογής στις δυσμενείς επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής και να προωθήσουν την ανθεκτικότητα του κλίματος και την ανάπτυξη χαμηλών εκπομπών αερίων θερμοκηπίου, με τρόπο που δεν απειλεί την παραγωγή τροφίμων.
Μέσω της συμφωνίας του Παρισιού, τα μέρη συμφώνησαν να εργαστούν για να καταστήσουν τις ροές χρηματοδότησης συνεπείς με μια πορεία προς χαμηλές εκπομπές αερίων θερμοκηπίου και σε μια ανάπτυξη η οποία θα συνεισφέρει στην ανθεκτικότητα του κλίματος..
Οι εθνικά καθορισμένες συνεισφορές (NDC) βρίσκονται στο επίκεντρο της συμφωνίας του Παρισιού και της επίτευξης των σχετικών μακροπρόθεσμων στόχων.
Τα NDCS ενσωματώνουν τις προσπάθειες της κάθε χώρας για μείωση των εθνικών εκπομπών και προσαρμογή στις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής.