Η προστασία του περιβάλλοντος είναι απόλυτη ανάγκη ζωής

# Interview surrounded by the concept: All Over The World – Wherever, Together#

At the end of the Greek Interview follows the English version

Πολίτης του κόσμου. Μια πετυχημένη καριέρα, μια πορεία που ξεχωρίζει. Πότε και πως αποφασίσατε να ζήσετε και να δουλέψετε στο εξωτερικό;

Ήθελα να ζήσω στο εξωτερικό από τότε που ήμουν στο Λύκειο. Ένιωθα  ότι η Ελλάδα με έδιωχνε, ενώ άλλες χώρες ήταν πιο ελκυστικές για μένα. Από τη μια είχα να αντιμετωπίσω το πελατειακό σύστημα στην Ελλάδα, το οποίο με ενοχλούσε, αφού θα έπρεπε να έχω κάποια γνωριμία ώστε να μου δοθεί η ευκαιρία να δραστηριοποιηθώ επαγγελματικά.
Κι από την άλλη, το άκαμπτο εκπαιδευτικό σύστημα, που σου ζητούσε  να αποφασίσεις τι θέλεις να κάνεις στη ζωή σου από την στην ηλικία των 15 ετών, κάτι που δεν είναι ρεαλιστικό για τους πολλούς εφήβους. Τα τότε τα ελληνικά πανεπιστήμια μου φαινόταν μη ελκυστικά, παλιομοδίτικα και δυσκίνητα. Από την άλλη, αν και έπρεπε να δουλέψω και να προσπαθήσω διπλά σε μια ξένη χώρα, είχα την ευκαιρία να πετύχω με τις δικές μου αρχές, τις δικές μου αξίες και τις δικές μου δυνάμεις. Εδώ, στην Αγγλία υπάρχουν δυνατά κίνητρα, ίσες ευκαιρίες, αξιοπρεπείς μισθοί, δυνατότητες να συνεχίσω την εκπαίδευσή μου, καθώς και ευελιξία ώστε να κάνω όσες αλλαγές ήθελα στην καριέρα μου. Οπότε ναι, ήταν νωρίς, όταν αποφάσισα ότι αυτή η δεύτερη προοπτική ζωής, ήταν αυτή που ήθελα .   

Ποιοι είναι οι σημαντικοί σταθμοί σε αυτή τη πορεία και πόσο συνέβαλλαν στην εξέλιξη σας;

 Πρώτος σταθμός : Το κολέγιο  Deree . Έμαθα πολλά για την έρευνα, την πρακτική εκπαίδευση και μου δόθηκε η ευκαιρία να εξερευνήσω διαφορετικά θέματα. Ερωτεύτηκα την ψυχολογία και είχα την επιλογή και την δυνατότητα να αλλάξω την κατεύθυνση των σπουδών μου από τις  business στην ψυχολογία. 

Δεύτερος σταθμός: Νέα Υόρκη. Πρώτο Master. Έκανα την πρακτική μου σε διαφορετικά περιβάλλοντα ψυχικής υγείας, όπως ψυχιατρικές, κλινικές ανηλίκων και ενηλίκων, κέντρα ηλικιωμένων με αλτζχαϊμερ και άνοια καθώς και κοινωνικά προγράμματα, συμπληρώνοντας παράλληλα με την εκπαίδευση μου συνολικά 1300 κλινικές ώρες. Όταν τελείωσα, ήμουν έτοιμη. 

Τρίτος σταθμός : Λονδίνο. Έφτασα εκεί με δύο βαλίτσες, $ 3000 και την αυτοπεποίθηση του νικητή. Σε 6 εβδομάδες, είχα την πρώτη μου δουλειά στο NHS . 

Τέταρτος σταθμος: Ο κόσμος. Σε πολλούς Οργανισμούς στο Ηνωμένο Βασίλειο έχουμε την επιλογή να πάρουμε ένα διάλειμμα στην καριέρα μας. Άρπαξα αυτήν την ευκαιρία για να σκεφτώ τα επόμενα βήματά μου . Ταξίδεψα στον κόσμο για ένα χρόνο, κάνοντας εθελοντική εργασία με ζώα στην Αφρική, δουλεύοντας με παιδιά και γυναίκες στην Ινδία, διδάσκοντας στην Κίνα και παρακολουθώντας διάφορα μαθήματα στην Ασία, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία και Κόστα Ρίκα. Πέρασα ένα χρόνο ταξιδεύοντας μόνη μου, εξερευνώντας και παρατηρώντας τον κόσμο . Μέσα από αυτό το ταξίδι γνώρισα καλύτερα τον εαυτό μου.

Πέμπτος στάθμος: Λονδίνο. Επέστρεψα στο Λονδίνο, νέος και αλλαγμένος άνθρωπος. Έκανα Δεύτερο μάστερ και στροφή καριέρας. Ανέλαβα επικεφαλής ενός παραρτήματος ψυχικής υγείας, το οποίο στην συνέχεια με οδήγησε σε ανάλογες υπεύθυνες θέσεις με κυριότερη αυτή, της Συμβούλου Μεταρρυθμίσεων και Εφαρμογών. Είναι το σημείο που βρίσκομαι σήμερα: Επιχειρηματική ηγεσία και ψηφιακές μεταρρυθμίσεις.( Η ειρωνεία είναι, ότι έκλεισα ένα κύκλο επιστρέφοντας στον τομέα των business, τον οποίο είχα εγκαταλείψει για την αγάπη μου για την ψυχολογία). 

Ποιες είναι οι δυσκολίες που συναντήσατε μέχρι σήμερα; Υπήρξαν κάποιοι άνθρωποι που σας βοήθησαν και πώς;

Βρέθηκα σε μια ξένη χώρα μιλώντας μια διαφορετική γλώσσα . Έπρεπε όμως να αντιμετωπίσω μόνη μου τη ζωή μου, με περιορισμένους πόρους και έλλειψη ενός κάποιου δικτύου υποστήριξης. Γι’ αυτό έπρεπε να προσπαθήσω σκληρά για να πετύχω και να δημιουργήσω ένα δικό μου δίκτυο υποστήριξης από το μηδέν. Έπρεπε να μάθω πώς «λειτουργεί» η χώρα, και να καταλάβω την κουλτούρα της. Εκτός από τους γονείς μου, που υποστήριζαν κάθε μου βήμα, υπήρξαν πολλοί άνθρωποι στο δρόμο μου, που με βοήθησαν. Η βοήθεια ήρθε με διαφορετικούς τρόπους, από την παροχή πληροφοριών και κατευθύνσεων, έως την εγγύηση για να αποκτήσω κινητό τηλέφωνο. Είναι σημαντικό να τονίσω εδώ, ότι οι Έλληνες στο εξωτερικό, βοηθούν ο ένας τον άλλον και εκεί βλέπεις το περίφημο ελληνικό φιλότιμο  στην πλήρη δόξα του. Θα είμαι πάντα ευγνώμων σε όλους όσους με βοήθησαν (Έλληνες  ή ξένοι). 

Πόσα χρόνια ζείτε στο εξωτερικό και σε ποιες χώρες; Πού σας άρεσε περισσότερο και γιατί, τόσο σαν τρόπος ζωής, όσο και εργασίας; Ποιες είναι οι διαφορές από Ελλάδα;

Ζω στο εξωτερικό εδώ και  20 χρόνια: 4 χρόνια στη Νέα Υόρκη, 15 χρόνια στο Λονδίνο, και ένα χρόνο ταξιδεύοντας σε όλο τον κόσμο. Έζησα στην Κίνα για 5 μήνες διδάσκοντας στο Πανεπιστήμιο. Λόγω της  σημερινής μου δουλειάς περνάω σημαντικό χρόνο στην Ολλανδία. Το Λονδίνο ήταν το μέρος που αποφάσισα να εγκατασταθώ, καθώς στην πόλη αυτή  έχω την ποιότητα ζωής που με εκφράζει. Το Λονδίνο είναι μια Μητρόπολη γεμάτη πολιτιστικά δρώμενα και ένα ιδανικό μέρος για να ζήσεi κανείς, αν αγαπάει να ταξιδεύει όσο εγώ. Υπάρχουν ίσες ευκαιρίες, ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι, δυνατότητες να συνεχίσω την εκπαίδευσή μου και να κατευθύνω μέσω αυτής την καριέρα μου. Το σύστημα γενικά λειτουργεί (με εξαίρεση τους τελευταίους μήνες)  και φαίνεται ότι υπάρχει  λιγότερη διαφθορά. Μπορείς να κάνεις καριέρα χωρίς να χρειάζονται γνωριμίες, για να πάρεις μια δουλειά. Συνοψίζοντας, η βασική διαφορά από την Ελλάδα, είναι οι ευκαιρίες, στην εργασία, στην εκπαίδευση, στα πολιτιστικά δρώμενα, στα ταξίδια και στον τρόπο ζωής. Μου λείπει η θάλασσα, αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα σε αυτήν τη ζωή.

Τι συμβουλεύετε τους νέους ανθρώπους στην Ελλάδα, αλλά και τους Έλληνες που ζουν στο εξωτερικό; Κρατάτε επαφή και με ποιο τρόπο; Δουλεύετε, κάνετε παρέα με Έλληνες;

Η συμβουλή μου για τους νέους Έλληνες είναι :«Αποφασίστε να ζήσετε σε ένα μέρος που μπορείτε να αξιοποιήσετε τις δυνατότητές σας. Μην συμβιβάζεστε». Και για όλους εμάς που ζούμε στο εξωτερικό : « Να συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον και να είμαστε η αλλαγή που θέλουμε. Να κοιτάμε πίσω με αγάπη. Όχι με πικρία ή θυμό.» Οι καλύτεροι φίλοι μου και οι γονείς μου, ζουν στην Ελλάδα. Ωστόσο, αν και έχω πολλούς φίλους σε όλο τον κόσμο με τους οποίους κρατώ επαφή μέσω διαδικτύου, η καρδιά μου και η αγάπη μου είναι πάντα στην Ελλάδα. Είναι κρίμα που τόσοι ταλαντούχοι και μορφωμένοι Έλληνες έπρεπε να εγκαταλείψουν την χώρα (είμαστε η γενιά «πριν από την κρίση») για τους ίδιους  λόγους. Ελπίζω η Ελλάδα να σταματήσει πια να «τρώει τα παιδιά της» και να δημιουργήσει ευκαιρίες για τις νέες γενιές, ώστε να μένουν στον τόπο τους και να προοδεύουν.
Στο Λονδίνο, δεν δουλεύω αυτή την στιγμή με Έλληνες αλλά οι μισοί φίλοι μου είναι Έλληνες «Βρετανοποιημένοι» και εγκαταστημένοι χρόνια εδώ

Πώς βλέπετε τις προοπτικές του Μέλλοντος από πλευράς τεχνολογίας, καινοτομίας, τεχνητής νοημοσύνης ή του κλάδου στον οποίο δραστηριοποιείστε;

Είναι μεγάλο προνόμιο να εργάζομαι στην καρδιά της καινοτομίας, στον τομέα της ψυχικής υγείας, όπου η ψηφιακή τεχνολογία και η τεχνητή νοημοσύνη παίζουν σημαντικό ρόλο . Είμαστε σε θέση να δημιουργήσουμε εξατομικευμένη ψηφιακή φροντίδα και να συνδυάσουμε θεραπευτικές προσεγγίσεις στην ψυχική υγεία, στις χρόνιες νόσους  και τα καθημερινά θέματα, στοχεύοντας στο βέλτιστο αποτέλεσμα.
Έχω πάθος  με την καινοτομία και τις νέες τεχνολογίες, όπου δίνουν την δυνατότητα σε Οργανισμούς Ψυχικής Υγείας να αυξήσουν την πρόσβαση τους σε θεραπείες για άτομα τα οποία αδυνατούν να έχουν άμεση και κατά πρόσωπο επαφή με τον θεραπευτή τους.

Επίσης η Ψηφιακή τεχνολογία μπορεί να βοηθήσει στην απελευθέρωση κλινικού χρόνου, να μειώσει το κόστος θεραπείας, και παράλληλα να επιτύχει  υψηλά επίπεδα ανάρρωσης. Οι δυνατότητες είναι απεριόριστες και είμαστε σε θέση να μετράμε τα αποτελέσματα σε κάθε βήμα της εφαρμογής. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, η ψηφιακή τεχνολογία και οι παρεμβάσεις στην ψυχική υγεία έχουν αποδειχθεί το καλύτερο εργαλείο για τους Οργανισμούς Υγείας, προκειμένου να συνεχίσουν να υποστηρίζουν ανθρώπους, είτε μέσω μιας πλατφόρμας είτε μέσω ασφαλών βιντεοκλήσεων.

Αυτή η νέα  τεχνολογία και η καινοτομία είναι σημαντικό επίτευγμα και εξέλιξη, που οδηγεί σε ένα καλύτερο μέλλον.  Στόχος μας είναι να ενδυναμώσουμε τους ανθρώπους, ώστε να κατακτήσουν την δική τους ευεξία (αυτό που λέμε ευ ζην).

Στη χώρα που ζείτε και εργάζεστε υπάρχει ευαισθησία για περιβαλλοντικά θέματα; Μπορείτε να αναφέρετε ένα παράδειγμα που σας έχει κάνει εντύπωση;

Ζω στο Λονδίνο, στο Ηνωμένο Βασίλειο από το 2004. Μετακόμισα στο Ρίτσμοντ το 2006, που είναι ο πιο πράσινος δήμος της περιοχής. Με έχει εντυπωσιάσει το πράσινο που υπάρχει στην πόλη. Κι αυτό γιατί στο παρελθόν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου έζησα στην Αθήνα μια πόλη χωρίς πράσινο. Οι Βρετανοί αγαπούν τους ανοιχτούς χώρους πρασίνου και τους κήπους. Υπάρχει σεβασμός στη φύση και το περιβάλλον. Εξαιρετικοί οργανισμοί δραστηριοποιούνται, προκειμένου να υποστηρίξουν αυτές τις ανησυχίες των πολιτών, όπως το World land Trust, το British Wildlife Trust, η British Ecological Society και πολλοί άλλοι.

Υπάρχει εκτίμηση και σεβασμός στο περιβάλλον και μια κοινή αντίληψη ότι  πρέπει να το διατηρήσουμε, μια και είναι απαραίτητο για την επιβίωση μας. Πριν από δύο χρόνια ήμουν στο διοικητικό συμβούλιο  ενός μικρού φιλανθρωπικού Ιδρύματος (South West London Environmental Network). Το ενδιαφέρον μας επικεντρώθηκε στην εργασία για την προστασία των τοπικών ειδών και του οικοσυστήματος καθώς και την προώθηση της διατήρησης και βελτίωσης του φυσικού περιβάλλοντος. Αυτό σημαίνει  πρωτοβουλίες στα σχολεία, στα φιλανθρωπικά ιδρύματα, στους κοινοτικούς Οργανισμούς αλλά και στα νοικοκυριά προκειμένου να  βοηθήσουν στην εξοικονόμηση  ενέργειας. Παράλληλα κλήθηκαν να συλλέξουν χρήματα, που χρησιμοποιήθηκαν για να ενθαρρύνουν και εκπαιδεύσουν τους πολίτες και τους Οργανισμούς με σκοπό να σκέφτονται και να ενεργούν υποστηρίζοντας τέτοιες βιώσιμες δράσεις. Το γεγονός ότι υπάρχουν τέτοιοι Οργανισμοί είναι εντυπωσιακό.

Πράγματα που με εντυπωσίασαν περισσότερο: Δεν υπάρχουν αδέσποτα ζώα στο Ηνωμένο Βασίλειο. Οι άνθρωποι νοιάζονται για την φύση, υπάρχει εκπαίδευση για την διατήρησή της και εκτίμηση για την ανάπτυξη του φυσικού περιβάλλοντος. Υπάρχει  η κουλτούρα του κήπου και όπου οι άνθρωποι έχουν χώρο τον καλλιεργούν για να έχουν τα δικά τους λαχανικά. Έχει δημιουργηθεί μια κουλτούρα στους ανθρώπους που αφορά την διατήρηση της καθαριότητας  στα πάρκα και τα ποτάμια.

Κατά την γνώμη σας οδηγός στην προσπάθεια για περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση σε κάθε χώρα, ποιος και με ποιο τρόπο πρέπει να είναι, η πολιτεία ή οι πολίτες;

Η προστασία του περιβάλλοντος είναι απόλυτη ανάγκη ζωής. Η περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση και η αντίστοιχη ατομική ευθύνη συνδέονται με την εκπαίδευση και τον πολιτισμό. Υπάρχει μια κοινή ευθύνη: το κράτος πρέπει να παρέχει συνεχή ροή πληροφοριών, σαφή καθοδήγηση και να δίνει την δυνατότητα στον πολίτη να ακολουθεί τις οδηγίες, με σαφείς συνέπειες για όσους δεν το πράττουν. Οι πολίτες οφείλουν να έχουν την αίσθηση της κοινής ευθύνης και της κοινότητας και να κάνουν αυτό που αναλογεί σε αυτούς. Όλοι πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι η περιβαλλοντική κρίση επηρεάζει όλους μας. Ο σεβασμός και η προστασία του περιβάλλοντος, είναι σημάδι πολιτισμού, αλλά και ανθρωπισμού.

Θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας το όραμα σας και μια ευχή για έναν πιο πράσινο και πιο γαλάζιο πλανήτη;

Η καταστροφή που έκανε ο άνθρωπος στο περιβάλλον που δεν μπορεί εύκολα να επουλωθεί. Ευχή μου είναι κάθε άτομο σε αυτόν τον πλανήτη να ακούσει την επιστήμη και να προσπαθήσει να σταματήσει τη ζημιά. Οι επιστήμονες που κρούουν εδώ και χρόνια τον κώδωνα του κινδύνου, δεν είναι γραφικοί, μιλούν γιατί γνωρίζουν.

Όλοι μπορούμε να αναλάβουμε το ρόλο που μας αναλογεί και το όφελος θα είναι τεράστιο μια και θα έχει άμεσο αντίκρισμα στην ποιότητα ζωής μας.

Το όραμά μου είναι η περιβαλλοντική εκπαίδευση σε κάθε επίπεδο, οι φιλικές προς το περιβάλλον πηγές ενέργειας, να προωθούμε  καινοτομίες,  και να δημιουργούμε πράσινες πόλεις . Καθώς η  τηλεργασία είναι γεγονός  λόγω του Covid-19 ευελπιστώ ότι αυτή η αφορμή θα οδηγήσει στην αποσυμφόρηση των πόλεων και έναν νέο τρόπο ζωής.  Ελπίζω να βλέπουμε καθαρά ποτάμια και ωκεανούς, να έχουμε λιγότερη κατανάλωση και απόβλητα τροφίμων, μια γεωργία συμβατή με τους κανόνες της φύσης

Να σταματήσει η αποψίλωση των δασών, να δημιουργηθούν νέοι χώροι πρασίνου εντός των πολεοδομικών ιστών  να γίνουν αναδασώσεις, να προχωρήσει αποφασιστικά η ανακύκλωση, να υπάρξει γενική απαγόρευση του κυνηγιού για αναψυχή, να αναπνεύσουμε επιτέλους καθαρό αέρα και να συμφωνήσουν οι μεγάλοι ρυπαντές στους κανόνες για την μείωση των καυσαερίων. Κανόνες που όλοι θα σέβονται προκειμένου να  προστατεύσουν αποφασιστικά το περιβάλλον. Ξεχνώ πιθανώς κάποιες πρωτοβουλίες, αλλά η ουσία είναι ότι μπορούμε όλοι να είμαστε μέρος της θεραπείας και να κάνουμε όσο το δυνατόν περισσότερο πράσινο και  για ένα μέλλον που θα έχει πρωταρχικό μέλημα την προστασία του περιβάλλοντος. Ο πλανήτης είναι το σπίτι μας. Οφείλουμε όλοι να το σεβόμαστε.

Eva Papadopoulou, Digital Transformation Consultant, Clinical Strategist, Implementation Specialist, LinkedIn Account

The above article follows the interview in the English version

Citizen of the world. A successful career, a course that stands out. When and how did you decide to live and work abroad?

I had wanted to live abroad since I was in high school. The main reasons were that Greece was ‘pushing me away’ while other countries were ‘pulling me in’: on one hand, I had to face the corrupted system in Greece, I resented the fact that I had to ‘know someone’ to get a decent work opportunity. In the inflexible educational system, you are asked to decide what you want to do in life at the age of 15, which is unrealistic for many teenagers. Back then, universities seemed unappealing and old-fashioned. On the other hand, even though I had to try doubly as hard-working abroad, I at least had the chance to succeed in my own merit and strengths. There were equal opportunities, decent salaries, prospects to continue my education and flexibility to have as many career changes as I wanted. So yes, it was early on when I decided that I would find the life I wanted outside of Greece.

What are the important milestones in this process and how much have they contributed to your overall development?

First stop: Deree college. I learned a lot about research, practical training and it gave me the chance to explore different subjects. I fell in love with psychology and I had the choice to change my major from business to psychology.

Second stop: New York. First Master’s degree, I did my practical training in different mental health settings (such as acute psychiatric, children psychiatric, rehab, dementia wards, community programs) completing 1300 clinical hours on top of my training. When I finished, I was ready.

Third stop: London. I arrived with two suitcases, $3,000, and the self-confidence of a winner. Within six weeks, I had my first job in the NHS.

Fourth stop: The world. Many organizations in the UK give the option to take a career break. I took that opportunity to reflect on my next steps. I traveled the world for a year doing volunteer work with animals in Africa, working with children and women in India, teaching at a university in China for five months, and taking various courses in Asia, Australia, New Zealand, and Costa Rica. I spent this year by myself, exploring and observing the world. Through this trip, I got to know myself better.

Fifth stop: London. I returned to London a new, changed person. I did my second master’s and had a career change. I worked as a service manager, which led me to clinical management, then to transformation change management, and then to finally where I am today – business leadership and digital transformation (ironically, I am back in the business field that I abandoned my love of psychology for when I was in college – full circle).

What difficulties have you encountered so far? Were there any people who helped you and how?

Being a foreigner in a new country, I was dealing with a different language, limited resources, and lack of support network. Consequently, I had to try hard to succeed, to create a support network from scratch. I had to learn how the country ‘works’ and to understand its culture. Apart from my parents who have been very supportive, there were many people in my path that were helpful. Help came in different ways, from giving me information and direction to guarantee for me to get a mobile phone. It is important to stress that Greeks abroad help each other and there you see the famous Greek ‘filotimo’ in its full glory. I will always be grateful to everyone who has helped me along the way (whether Greek or not!).

How many years have you lived abroad and in which countries? Which do you like best and why, both as a way of life and as a job? What are the differences from Greece?

I have been living abroad for 20 years: four years in New York, 15 in London, and a year traveling around the world, which included living in China for five months whilst teaching at a university. In my current job, I spend significant time in the Netherlands. London has been the place I decided to settle, as here, I have the quality of life I strive for. London is a metropolis full of cultural events and an ideal place to live if you love traveling as much as I do. There are equal opportunities, open-minded people, the freedom to continue my education and navigate my career path. The system in general ‘works’ (except for the last few months!) and it feels as though there is much less political corruption. You can have a career without having to have a connection to get a job. The main differences from Greece are the opportunities: in work, in education, in cultural events, in travel and in lifestyle (I am missing the blue sea, but we can’t have it all in this life!).

What do you advise young people in Greece, but also Greeks living abroad? Do you keep in touch with Greece and how? In the country where you live, do you work, do you hang out with Greeks?

My advice for young Greeks: Demand to live in a place where you can reach your full potential. Don’t compromise. And for all of us living abroad: Keep supporting each other and become the change we long for. Look back with love, not with bitterness or anger.

My best friends and my parents are all still living in Greece. Even though I have many friends all over the globe who I keep in touch with via social media, my heart, my love is always Greece. It is a shame that so many talented and educated Greeks had to leave the country (we are the ’before-the-crisis’ generation) for more or less the same reasons. I hope Greece will stop ‘eating its children’ and create opportunities for the new generations to stay and progress. In London, I don’t currently work with any Greeks but half of my friends here are from Greece – we are all ‘Britishized’ and settled here.

How do you see the prospects of the Future in terms of technology, innovation, artificial intelligence or the industry in which you operate?

I feel privileged to work in the heart of innovation in mental health, where digital technology and AI are playing a major role. We can create personalized digital care and blend therapeutic approaches in mental health, in long-term conditions, and in everyday issues aiming for the optimum impact. I am passionate about innovation and new technologies that enable health organizations to increase access to therapy for people who are unable to attend face to face. In addition, digital technology can help organizations to release clinical capacity, reduce cost, and at the same time achieve high levels of recovery. The potential is unlimited, and we can measure the results every step of the way. During the pandemic, digital technology interventions have been proven to be the best tool for health and mental health organizations enabling them to continue supporting people either via the platform or via secure video calling. This type of technology and innovation will be a crucial part of a better future. We aim to empower people to master their wellbeing.

Is there sensitivity to environmental issues in the country where you live and work? Can you give an example that has impressed you?

I have been living in London, UK since 2004. In 2006, I move to Richmond which is the greenest borough of London. I have always been impressed by the level of green there is in London as I lived in Athens most of my life which is a cement jungle. The Brits love the open green spaces and their gardens. There is respect for wildlife and the environment from the people as well as great organisations in place to support the citizens’ concerns such as World land Trust, British Wildlife trust and British Ecological society and so on. There is an appreciation and respect of the environment and a common understanding that not only we need to maintain it for survival, but it is essential for our overall wellbeing.

Two years ago, I was a trustee in a small charity (South West London Environmental Network) which was focusing on working to protect local species and habitats and promote the conservation and improvement of the natural environment, running initiatives with schools, community organisations and households.  The aim was to help them to save energy through projects that encourage and educate local people and organisations to think and act sustainably, supporting local initiatives. The very fact that such organisations exist is impressive.

Things that have impressed me the most: I have never seen stray animals in the UK. People care about wildlife, there is appreciation and education about it. The garden and allotment culture, where people have allotments and grow their own vegetables. The parks and river are clean and the majority of people care.  

In your opinion, the driver in the effort for environmental awareness in each country, who and in what way should it be, the state or the citizens?

Protecting the environment is an absolute need for survival. Environmental awareness and sensitivity are linked to education and culture. There is a shared responsibility: the state needs to provide a constant flow of information, clear guidance, enable citizen to follow the guidelines, clear consequences for those who don’t. Citizens need to have a sense of shared responsibility and a shared community to do their part. Everyone should realise that the environmental crisis affects everyone. Respect and protection of our environment are signs of civilization and humanity.

Would you like to share with us your vision and a wish for a greener and bluer planet?

We have created such massive damage that cannot be undone. My wish is for every single person on this planet to listen to science and try to stop the damage. Each one of us can do our part and the benefit will be massive in our quality of life.

My vision is environmental education on every level, use environmentally friendly sources of energy, keep innovating, reimagine our cities and create green cities – since remote working is happening with Covid-19 I hope for decongestion of the cities and a new way of working /living. I wish to see clean rivers and oceans, stop deforestation, create new green spaces in cities and reforestations around the globe. I wish for less food consumption and waste, ethical farming, ban of recreational hunting, clean air and clear international laws that protect the environment and everyone respects them. I am probably forgetting some initiatives, but the gist of it is that we can all be part of the healing and do as much as possible for a better future. Earth is our home, and we have to respect it.